Piękno nie istnieje bez brzydoty.
Między tymi granicami, każdy ma wybór, ale istotą jest poszukiwanie harmonii.

Piękno się odkrywa, a nie maluje.
Do malowania służą farby.

DWIE SENTENCJE

"Dzieła ludzkie mogą być rozpatrywane z różnych punktów widzenia i te, które są nowe z jednego, nie są nowe z innego. Na nienowym drzewie, nienowym sposobem, każdej wiosny wyrastają nowe liście. Podobnie jest z wytworami człowieka: cokolwiek robi, jest w jakiś sposób podobne do tego, co było przedtem i w jakiś sposób niepodobne"
(Wł. Tatarkiewicz "Dzieje sześciu pojęć" )

"Kultura jest tym, co sprawiło, że człowiek stał się czymś innym niż tylko przypadkowym wydarzeniem w przyrodzie"
(André Malraux)

MYŚLI MOJE

Najważniejsze w pracy artysty, to uczciwość, prawda i wytrwałość. Sztuka nie znosi oszustwa, banału, nieudolności, miałkości i głupoty, bez względu na to, jaki aparat piedestałów wymyślimy dla tych wątpliwych przymiotów.

Myślę o kondycji sztuki z ciepłym uśmiechem - nawet nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, ile jeszcze zakresów kreacji zaoferuje nam w przyszłości.

Artysta wie czym jest sztuka i czego wymaga. Z elementów nazywanych pracą, pokorą, skupieniem, wiedzą, warsztatem, na koniec talentem, konstruuje język i w nim tworzy odrębną jakość swojej wypowiedzi. Osiąga to wcześniej lub później, albo wcale. Góra jest przed nim, więc idzie tam.

W pracowni malarza czas nie istnieje, ale tym bardziej go brakuje.

Mądrość jest siostrą piękna.

Piękna nie sposób w pełni zdefiniować. Błądząc, cieszę się, że mogę go szukać.

(iwo b.)

"W moim malarstwie nie chodzi o piękno, a przynajmniej nie w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Natomiast jeśli zaczniemy rozpatrywać piękno w kategoriach prawdy, odwagi i szacunku, kiedy piękno rozumiemy jako istotę dobroci, sprawiedliwości i odpowiedzialności - wtedy dopiero można odszukać piękno w moich obrazach. Ja osobiście odnajduję je w niewidomych oczach starego psa, zdanego na łaskę człowieka. Dostrzegam w świecie, za który jesteśmy odpowiedzialni. Maluję ludzi, którzy przeżyli cierpienie, stratę i walkę. Przeszli trudną drogę, odnaleźli sens i zrozumienie życia. Życia, wypełnionego współczuciem, troską i odwagą. Takie piękno, nie bierze się znikąd...  Ja, jedynie tak rozumiane piękno uważam za wartościowe i takie maluję."
 

Najwspanialsze jest odkrywanie piękna w rzeczach na pozór zwyczajnych lub nawet brzydkich i przedstawianie ich tak, że stają się piękne i wyjątkowe.
 

Pytanie o piękno. Skąd przyszliśmy, Kim jesteśmy, Dokąd idziemy?

Przedstawianie nagiego ludzkiego ciała w sztuce pojawia się od najdawniejszych czasów (prehistorycznych) do dnia dzisiejszego. Jest ciągłym stawianiem pytania o piękno lub poszukiwaniem jego zaprzeczenia. Inaczej piękno ludzkiego ciała widział prehistoryczny artysta rzeźbiąc "Wenus z Wilendorfu", inaczej przedstawiał piękno w "Afrodycie" rzeźbiarz starożytnej Grecji, jeszcze inaczej widział artysta renesansu Michał Anioł Buonarotti. 

Dzisiaj znowu możemy zapytać - czym jest piękno dla nas współczesnych? Artysta malując "Akt" dzisiaj udziela odpowiedzi, która układa się w jeden ciąg z jego poprzednikami z historii. Takie zestawianie pokazuje zmiany naszego stosunku do piękna i człowieka na przestrzeni dziejów. Można w ten sposób poszukiwać odpowiedzi na najważniejsze pytania. Skąd przyszliśmy, Kim jesteśmy, Dokąd idziemy?

Krzysztof Izdebski-Cruz, Nowy Jork, „The Great Nude Invitational", maj 2010 

Sztuka która jest tworzona szczerze staje się piękna, ponieważ jest prawdziwa i nieudawana. Taka sztuka może przetrwać nawet próbę czasu.

Artyści są ludźmi, którzy szukają piękna, odkrywają jego nowe, dotąd niezbadane formy i chcą ukazywać je takim jak je postrzegają. Jednak piękno jest pojęciem względnym i wymyka się wszelkim definicjom. Piękno w malarstwie bywa często czymś zaskakującym i przewrotnym. Twórca, opierając się na pewnych zasadach malarstwa i kompozycji, umiejętnie operując światłem , może ukazać jego nowe oblicze, całkowicie sprzeczne z tym, co powszechnie za piękno jest przyjęte.

Jedną z form zaakcentowania piękna jest zestawienie go z jego przeciwnością i właśnie po taki środek przekazu, tylko na pozór banalny, pozwoliłem sobie sięgnąć tworząc obraz prezentowany na wystawie. Otóż ukazałem na nim esencje piękna malarskiego, piękna plastycznej formy, piękna światła okalającego ową formę z dwóch stron niczym dotyk ciepła i zimna, piękna subtelnej gry kolorów, struktur jak i rożnych form materii malarskiej. Jest to piękno, które możemy kontemplować do woli, ciesząc swe oczy, a jednocześnie możemy być przez nie zaskakiwani, odkrywając jego subtelne zakątki ukryte przed pierwszym wrażeniem. I właśnie to opisane powyżej piękno malarskie, przeciwstawiłem prostemu, nieco banalnemu i niemającemu żadnych tajemnic przed oglądającym, aktowi kobiety umieszczonemu na pierwszym planie.

Piękno pisane, piękno mówione, piękno widziane, piękno zmyślone...W poszukiwaniach swych zerkam w odbicie lustrzane. "Nie wierzyć mi się chce”, że takowego w nim nie dostrzegam. Przewracam się więc i jest, w kałuży wspomnień, wyrzutów sumienia i mglistych uniesień. Ujrzawszy zgubę w zakamarkach duszy i naturalnej brzydoty, poddaję selekcji powstałe tam obrazy by przenieść je na płótno.

Najbardziej lapidarną definicję Piękna sformułował Pseudo - Dionizy Areopagita: Piękno to Harmonia i Blask.

Rozwinę ją następująco:
Harmonia to dla mnie nie tylko proporcja, ład i liczba, ale całokształt estetycznych składników dzieła, a Blask to pierwiastek Boski, duchowy splendor, dobra energia, Miłość; jeśli nie towarzyszą one twórcy w trakcie pracy, mówiąc inaczej: jeśli Blask nie przenika Harmonii, to obraz, choćby był doskonały, ciekawy czy nowatorski, nie będzie Piękny – pozostanie pusty, zimny i odstręczający.

"Piękno trudno zdefiniować słowami. Poczucie piękna jest sprawą indywidualną. Jego postrzeganie jest zależne od poczucia estetyki, od wrażliwości. Dla mnie jest to coś co mnie porusza, wzrusza, a czasem zapiera dech. Jednak ono nie zawsze jest u mnie równoważne z czymś ładnym, bo jakże często piękno dostrzec można w pozornej brzydocie..."

Jako zadanie domowe na piątek mamy napisać zdań kilka zawierających słowo „Piękno”. Korzystając więc z okazji, że jest czwartkowy Piękny poranek, ruszam do ogrodu w poszukiwaniu nie Pięknej, a raczej Ślicznej gąski, co by przePiękne pióro zdobyć do napisania tego i owego, słowo „Piękno” zawierającego. A więc:

„Nie tam Piękno, gdzie słów pięknych wiele, lecz gdzie prawda.”

„W poszukiwaniu Piękna życie spędza artystów wielu, ale znajduje je dopiero po życia zakończeniu.”

„Nawet narcystyczny egocentryk, zwany dla niepoznaki artystą, jest w stanie wytworzyć Piękno za odpowiednią kwotę.”

„Cieszenie się Pięknem jest jak śmiech przez łzy, bowiem jak można odczuwać radość kiedy każda cząsteczka ziemi cierpi.”
i na podsumowanie:

„Najpiękniejsze zdanie o Pięknie mogę napisać... powstrzymując się od pisania czegokolwiek.”

Piękno... jest piękne!

Piękno, co nie dziwi biorąc pod uwagę jak ważną jest kategorią, doczekało się bardzo wielu definicji. Żeby wspomnieć chociażby kultową pozycję Władysława Tatarkiewicza- „Dzieje sześciu pojęć”, ale nie będę się tu do niej odnosić. Zatem krótko podpierając się cytatem francuskiego artysty Maurice Denisa przytoczę definicję, z którą w pewnym sensie się utożsamiam, choć z lekkim przymrużeniem oka:

"Należy pamiętać, że obraz, czymkolwiek jest, koniem bitewnym, nagą kobietą lub jakąkolwiek inną anegdotą przede wszystkim stanowi płaską powierzchnię pokrytą barwami, zestawionymi w pewnym porządku.” To zdanie, jakkolwiek odnosi się do obrazu, a nie do pojęcia estetyki, czy piękna, jednakowoż go nie wyklucza. Bo czyż można tak całkowicie zdefiniować to pojęcie? Chyba nie. Dla każdego wrażliwego człowieka jest ono innym doświadczeniem, często estetycznym, choć w XXI w to, co jest estetyczne czy piękne nabrało nowych znaczeń. Mroczna sztuka np. społeczności internetowej DevianArt jest w pewnym sensie piękna, choć czasami dla mnie nieestetyczna. Osobiście uważam, że piękne są obrazy starych mistrzów, wzruszają mnie kunsztem, światłem i kreacją.

Mira Skoczek - Wojnicka
Kraków 24.04.2018

***

Czy tobie też zagrażało piękno?

Jakbyś ujrzał - stałeś -
z zamarzniętym słowem
w rozchylonych wargach?

Czy byłeś wtedy najsłabszym
i najodważniejszym z ludzi?
Czy byłeś nagle starcem
z rączką dziecka ukrytą na piersi?

Czy był to wybuch sam dla siebie jedynie łagodny?
Sekunda bezlitosnej wiosny?
Szybki cios światła w gardło cienia?

Nie zdążyłeś z gestem.
Czy miał to być gest obrony,
A może przyzwolenia?

Czy tobie też zagrażało piękno?

(Z cyklu: „Albrecht Dürer”, z tomu Melencolia)

Wypowiedź na temat piękna:

„Dlaczego lubimy, gdy pojęcie piękna stoi obok pojęcia dobra? Bo samo piękno to tylko szata, w którą mogą się ubrać przerażające zjawiska, nawet zło. Piękno jako kategoria estetyczna może być pojęciem pustym. Ma jednak wielką moc. Na przykład wypatroszony wół może budzić wstręt, ale rozpłatany wół na obrazie Rembrandta jest piękny. Więc piękno ma jakieś tajemnicze sposoby, by ratować przed niebytem. Piękno może cię zdradzić, a nawet uśmiercić. Z trudem znajduje miejsce obok prawdy.

(Kraków, 20 kwietnia 2018 r.)

Już starożytni Grecy próbowali zdefiniować pojęcie piękna. Dla mnie, człowiek który czuje i otacza się pięknem, staje się wewnętrznie pięknym. Czymże zatem to piękno jest ?

Każdy z nas , lubi te ciepłe i pachnące poranki, kiedy słońce jeszcze nie praży a kubek kawy usuwa resztki nielogicznych, sennych światów. Obraz jest częściowo moją refleksją do wielkopostnych rekolekcji które skierowane są na Wielkanocny Poranek... Chyba odchodzenie każdego z nas będzie wyglądało podobnie. Rozsypie się skrzętnie układany przez całe życie, zawiły meander. Pojawi się za to przepiękna, delikatna Światłość. Usłyszymy wtedy PIEŚŃ AKSAMITNEGO PORANKA.

Sucha, spękana płaszczyzna... Świat bez życia... Gdzieś w oddali wzniesienia, majaczą nieregularne kamienne kręgi. I ten punkt światła... Potem malowałem ten punkt i tygodniami wpatrywałem się w niego. Jest jakaś tajemnicza siła tzw. „trzeciego oka” powodująca, że cała ta energia potem „wypromieniowuje” na oglądających...

Od prawieków ludzie szukali obecności nieba na ziemi. Różnie nazywano i określano tę Obecność. Inkowie za święty kamień, odbijający niebo, uważali turkus. Inne kręgi kulturowe znały niezwykle twardy i trudny w obróbce kamień półszlachetny w kolorze nieba. Skomplikowany proces ucierania, szlamowania iprzesiewania, doprowadził do uzyskania (kiedyś najdroższego barwnika naświecie) LAPIS LAZULI.

Spokój
Twój sen daje mi ukojenie
Nie mogę zostać wiesz
Gdy wrócę schowam się w twojej dłoni pod policzkiem

Pachniesz tak dobrze
Nie słyszysz?
Ona woła mnie coraz głośniej
Jest doskonała

Odrzuciła słońce
Daje mi ciszę
To z nią dziś ucieknę
Jest doskonała
Noc

Piękno to jest cząstka artysty w swoim dziele. Tworzenie siebie jest to jedyna godna rzecz na świecie niezależnie od każdej religii. Piękno to wartość ponadczasowa niezależna od religii i koloru skóry twórcy. Olśnienia i koncepcje stanowią o naszej wartości i są zmaterializowane w dziełach sztuki.

…może w nieposłuszeństwie biblijnej Ewy i jej dramatycznym w skutkach skonsumowaniu zakazanego owocu dostrzegam nie tylko uosobienie krnąbrności a kobietę, która tuż po pojawieniu się na estradzie dopiero co stworzonego świata, pragnie posiąść iskrę wiedzy i podzielić się nią ze stojącym, jak dotąd jedynym obok niej mężczyzną – Adamem. Może to nieprzeparta chęć poznania tajemnicy była motorem brzemiennego w skutkach epizodu z jabłkiem? A może to geniusze XX- wiecznej fotografii, począwszy od Man Raya po Helmuta Newtona przesądzili i skierowali mój świat w świat afirmacji ich właśnie – kobiet! Tak, czy inaczej od początku, od pierwszego namalowanego obrazu po dziś, jestem zakładnikiem świata kobiet. Na moich obrazach są one zawsze majestatyczne, odlane ze spiżu, toną w błękitach w odrealnionej powłoce stanowiącej swoistą sygnaturę moich prac. Fascynujące, nieodgadnione jak kosmos w którego anturażu niejednokrotnie występują.

Wypowiedź artysty, za: Samanta Belling, Ciepły odcień melancholii, Artysta i Sztuka” 2017, nr21